Jak podaje GUS, na początku lat dziewięćdziesiątych ponad połowa mężczyzn zawierających małżeństwo nie osiągała wieku 25 lat, a w roku 2006 – już tylko jedna czwarta (27%). Wśród kobiet liczba ta zmalała o jedną trzecią (z 73% do 48%).

Przyczyn spadku gotowości do zawierania małżeństw w przypadku kobiet respondenci upatrują obecnie przede wszystkim w obawie przed nieudanym małżeństwem. Opinię taką wyraża blisko połowa ankietowanych (48%). Mniej więcej dwie piąte badanych uważa, że kobiety nie chcą zakładać rodziny z uwagi na fakt, że może to stanowić przeszkodę w ich karierze zawodowej, jak również z tego względu, że nie mają odpowiednich warunków mieszkaniowych. Ponad jedna trzecia respondentów wymienia w tym względzie trudności ze znalezieniem odpowiedniego kandydata na męża, a także dążenie współczesnych kobiet do życia bez zobowiązań oraz ich obawę przed pogorszeniem własnej sytuacji materialnej w związku z założeniem rodziny. Zdecydowanie rzadziej do głównych przyczyn odkładania przez panie decyzji o małżeństwie lub rezygnacji przez nie z tej formy życia ankietowani zaliczają obawę przed obowiązkami rodzicielskimi, brak chęci posiadania dzieci oraz inne względy.

Zupełnie gdzie indziej upatrują Polacy przyczyn przedłużającego się stanu kawalerskiego. Według ponad połowy badanych najczęstszą przyczyną, dla której mężczyźni w wieku odpowiednim do założenia rodziny nie decydują się na małżeństwo, jest wybór tzw. wolności – życia bez zobowiązań. Blisko dwie piąte ankietowanych wskazuje w tym kontekście na obawy mężczyzn przed trudnościami materialnymi lub mieszkaniowymi, a także na brak gotowości do podjęcia obowiązków rodzicielskich. Nieco rzadziej – zdaniem respondentów – mężczyźni odkładają decyzję o ślubie lub w ogóle się na niego nie decydują z obawy przed nieudanym małżeństwem, ze względu na trudności ze znalezieniem odpowiedniej kandydatki na żonę lub z przekonania, że może to zaszkodzić ich karierze zawodowej. Wyraźnie rzadziej wymienia się w tym kontekście niechęć do posiadania dzieci oraz inne przyczyny.

W porównaniu z sytuacją z 1996 roku opinie społeczne na temat prawdopodobnych przyczyn odkładania decyzji młodych ludzi o małżeństwie uległy istotnym zmianom. To już nie trudności materialne czy problemy mieszkaniowe, jak dwanaście lat temu, stanowią – zdaniem Polaków – podstawowy powód przedłużającego się panieństwa czy kawalerstwa, ale raczej czynniki psychologiczne oraz prowadzony tryb życia, związany chociażby ze sferą zawodową (zwłaszcza w przypadku współczesnych kobiet).

Okazuje się, że społeczne przyzwolenie na odkładanie przez młodych ludzi – z różnych względów – decyzji o zawarciu małżeństwa lub niedecydowanie się przez nich na założenie rodziny jest w Polsce stosunkowo duże. Ponad połowa ankietowanych akceptuje tego typu postawy. Brak zrozumienia w tym względzie wykazuje tylko co trzeci dorosły Polak. Ostatnio coraz więcej par decydujących się na małżeństwo bierze wyłącznie ślub cywilny, rezygnując ze ślubu kościelnego lub odkładając go na późniejszy termin. Zjawisko to jest szczególnie zauważalne w największych aglomeracjach. Jak się okazuje, Polacy w swoich opiniach na temat rodzaju ślubu są wyraźnie podzieleni. Co trzeci respondent wychodzi z założenia, że najważniejszy jest ślub kościelny, który niesie ze sobą skutki prawne, czyli tzw. konkordatowy. Jednak niemal tyle samo osób uważa, że tak naprawdę rodzaj ślubu jest bez znaczenia, a decyzja o nim powinna należeć wyłącznie do osób, które zawierają związek małżeński. Nieco ponad jedna czwarta badanych za wystarczający uważa ślub cywilny, choć za wskazane uznaje zawarcie również ślubu kościelnego, a co dwudziesty twierdzi, że ślub kościelny nie ma większego znaczenia – najważniejszy jest ślub cywilny.

Społeczne poparcie dla decyzji o życiu w pojedynkę nie jest zbyt duże. Tylko niespełna jedna czwarta badanych akceptuje taką formę egzystencji, a dwie trzecie jest odmiennego zdania. Jeśli przyjmiemy, że single to osoby stanu wolnego (nie wliczając rozwodników i wdowców) w wieku od 25 do 50 lat, to według badań CBOS osoby takie stanowią w Polsce prawie jedną dziesiątą dorosłej populacji. Większość z tej grupy marzy o współmałżonku i dzieciach. Można zatem przypuszczać, że bycie singlem w Polsce to często etap przejściowy lub – z różnych względów – przymusowa forma życia. W większości przypadków pozostaje tęsknota za stabilizacją i stworzeniem własnej rodziny.