Sytuacja wygląda jeszcze gorzej w związkach z długoletnim stażem – tu wzajemna bliskość to często tylko wspólny stół i może jeszcze przyciasna ławka w kościele podczas niedzielnej mszy. Co sprawia, że w naszych związkach czułość coraz częściej zastępowana jest „szybkim numerkiem” i zdawkowym całusem przed wyjściem do pracy? Czy to my – kobiety – Wenusjanki wymagamy zbyt wiele, czy może oni – mężczyźni - Marsjanie – nie chcą lub nie potrafią sprostać naszym oczekiwaniom?

O tym, że osobowość mężczyzny jest zupełnie inna, niż nasza, wiemy już chyba wszystkie. Jedną z podstawowych różnic jest odmienne przeżywanie i okazywanie uczuć. Mężczyzna reaguje szybciej, gwałtowniej, nie kieruje się w życiu emocjami, jest racjonalny i rzeczowy.

Nie bez znaczenia są tu także uwarunkowania społeczne i kulturowe: chłopcy wychowywani są inaczej, niż dziewczynki, częściej słyszą „nie płacz”, „musisz być twardy”. To my – kobiety – matki – często tłumimy w nich wrażliwość i skłonność do okazywania uczuć, a dużą wagę przywiązujemy do pobudzania chęci współzawodnictwa i rzeczowego rozwiązywania problemów.

Być może właśnie dlatego 25% Niemców (dane Uniwersytetu Hamburg – Eppendorf) pozostających w stałych związkach twierdzi, że czułość nie jest dla nich kwestią istotnie wpływającą na jakość życia. Znacznie wyżej cenią sobie zaufanie, akceptację ze strony partnerki, a przede wszystkim jej podziw i aprobatę dla swoich poczynań. Mężczyzna spełniony to mężczyzn doceniony – tylko to daje mu energię potrzebną do działania.