Jak zatem dbać o nasze prywatne „ognisko uczuć”? W pierwszym okresie związku jest to stosunkowo łatwe: wzajemna atrakcyjność fizyczna, pragnienie ciągłego bycia z sobą i olbrzymia tęsknota, kiedy to drugie choćby na chwilę znika nam z oczu są wystarczającym paliwem do rozpalenia płomienia czułości, troskliwości, opiekuńczości.

Z czasem jednak, kiedy pierwsze, najgorętsze uczucia zastąpi przyzwyczajenie, rutyna, czasem lekkie znudzenie, warto zrobić coś więcej. Nie muszą to być koniecznie gorące pocałunki kilka razy dziennie czy ciągłe trzymanie się za ręce; czułość to także poranna kawa podana żonie do łóżka, ulubiona (choć tak strasznie pracochłonna) zapiekanka męża przygotowana na wspólną kolację, kwiaty bez okazji, a może bilet na mecz ulubionej drużyny piłkarskiej zamiast kolejnego niedzielnego obiadu u rodziców?

Uświadomienie sobie i respektowanie różnic istniejących miedzy kobietą i mężczyzną pozwala na stworzenie udanego i trwałego związku, uniknięcie nieporozumień i niepotrzebnych wyrzutów. Nie wymagajmy od partnera wygłaszania codziennych deklaracji, jeśli wiemy, że mówienie o uczuciach sprawia mu trudność. A może w zamian usłyszymy „dobrze mi tobą” wypowiedziane ot tak, bez okazji i bez seksualnego podtekstu?