3. Osławiona „chemia”.

Czasem słyszymy, że między dwojgiem ludzi „nie ma chemii” i dlatego ich związek się rozpada, albo – przeciwnie - „chemia” zadziałała i połączyła osoby pozornie bardzo różne i, wydawałoby się, nieatrakcyjne dla siebie nawzajem. Czym więc jest owa tajemnicza swatka?
Jednym z głównych „winowajców” są tzw. feromony – lotne cząsteczki wydzielane przez osobników obu płci, odpowiadające za wymianę informacji między żywymi organizmami, wpływające na nasze zachowania seksualne, zaloty i atrakcyjność seksualną w oczach przedstawicieli odmiennej płci. Niestety – badacze uważają, że produkcja feromonów u ludzi zanikła już wiele lat temu z powodu ich niskiej przydatności – ludzie wykształcili sobie inne sposoby komunikacji, chociażby mowę. Rzekomo fantastyczne możliwości feromonów są jednak nadal wykorzystywane przez producentów perfum i tzw. syntetycznych feromonów, których używanie zapewnia podobno szalone powodzenie u płci przeciwnej. Kto chce, niech próbuje…

Wpływu feromonów na wzrost naszej atrakcyjności w oczach partnerów właściwie nie udowodniono naukowo, jednak nie do przecenienia okazuje się rola naszego naturalnego… zapachu. Ma on związek z innym ważnym kryterium doboru partnera – zgodnością genową. Według naukowców najlepiej jest, gdy na swojego partnera ( i ojca swoich dzieci!) wybieramy osobnika najbardziej odmiennego genetycznie – potomstwo urodzone z takiego związku jest zdrowe, ma największe szanse na zwalczanie wszelkich patogenów, a co za tym idzie jest najbardziej odporne na choroby (jest to jeden z głównych powodów, dla którego zakazuje się małżeństw między osobami spokrewnionymi). Okazuje się, że geny tzw. głównego układu zgodności tkankowej (MHC) odpowiadają m.in. za indywidualny zapach ciała. W praktyce sprowadza się to do tego, że preferujemy zapachy osobników, których zestaw genów jest inny, lub tylko umiarkowanie podobny do naszego – osoby, których kod genetyczny jest zbliżony do naszego są przez nas postrzegane jako odpychające i nieatrakcyjne seksualnie.